Maandag 9 juli.

Op naar Servie. 

We gaan naar Vranje. Bijna 4 uur rijden over de tolwegen, anders doen we er 8 uur over en daar hebben we geen zin in. Je hebt in Servie bijna geen campings dus hebben we weinig keuze, we moeten wel deze kant op. Servie moet nog helemaal opgebouwd worden na de oorlog. De huizen zien er armoedig  en slecht onderhouden of half afgebouwd uit.

De wegen zijn redelijk  en het landschap ziet er niet slecht uit.  We komen redelijk op tijd bij autokamp Enigma aan. Er staat 1 vouwwagen, lekker rustig dus. Er is een prachtig zwembad, helaas is het weer niet goed genoeg om erin te gaan.

Langzamerhand komen er steeds meer campers en caravans en tegen de avond staat alles vol. Dat krijg je als er zo weinig campings zijn.

Het is hier niet leuk genoeg om een dag langer te blijven, dus vertrekken we morgen weer.

Dinsdag 10 juli.

306 km. rijden staat op de tomtom.

We gaan naar een camperplaats in Bulgarije. De eerste 260 km. rijden we nog door Servie.  We zien nu ook de echte armoede in het land. Bouwvallen ....waar nog mensen in wonen, vreselijk. Hele slechte wegen met grote gaten erin, we slingeren van de ene kant naar de andere kant om ze te ontwijken. Ze zijn bezig met een tolweg aan te leggen met steun van de EU maar die is nog niet klaar.

Het land is echt mooi, heel veel landbouw. Overal langs de weg zijn kraampjes waar ze meloenen en pompoenen verkopen, allemaal dezelfde producten, geen afwisseling. De dorpen waar we doorheen rijden zien er troosteloos en triest uit. Het straalt wat lugubers uit. Geen plaats waar ik 's avonds alleen de straat op zou gaan.

Eindelijk, na lang zoeken vinden we een plaats waar we kunnen stoppen om koffie te drinken. Gerard gaat Bikkel uitlaten en dan hoor ik een grote klap. Gauw naar buiten. Een auto is op de weg gaan slippen, rond gaan tollen en uiteindelijk over een hoge stoeprand voor een bergwand tot stilstand gekomen. Gerard zag het gebeuren en gaat gauw kijken. Ik ga staan zwaaien op de weg om andere automobilisten te waarschuwen, want de auto staat half op de weg in een bocht.

Gelukkig kan hij de auto wegrijden naar de overkant waar wij staan.  Een band is kapot en moet vervangen worden, verder schijnt het mee te vallen. De bestuurder, jonge knul, is erg geschrokken. Hij snapt niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Hij was zo trots op zijn oldtimer. Die blonk ook als een spiegel.  Koppie koffie gegeven voor de schrik. Hij vond het erg dat wij als gasten van zijn land HEM koffie gaven ipv. andersom.Daarna reed hij langzaam verder. Wij gaan de andere kant op.

In een wat groter dorp gaan we boodschappen inslaan. We hebben geen idee wat we moeten betalen, maar nadat Gerard het in de camper heeft omgerekend dan geloven we onze ogen niet. Spotgoedkoop allemaal. 

En dan rijden we Bulgarije binnen.

Weer 2 stickers op onze landkaart erbij.

In het begin zijn de wegen redelijk maar dan komen de wegen met grote gaten en kuilen weer terug. Dat is dus weer kruipen over de weg. Later komen we op de hoofdweg uit en rijdt het wat beter.  Onderweg zien we nog een grote vrachtwagen met oplegger op zijn zijkant beneden ons liggen. Iets te ruim de bocht genomen. Bach !!

We komen aan in Galkovet, gemeente Dimova.

Een groot grasveld, keurig aangelegd. Het ziet er gezellig uit. Het ligt naast een hotel restaurant. Achter ons is een vijver waar schildpadjes in zwemmen. Er lopen kalkoenen, ganzen een pauw en kippen rond.

's Avonds gaan we gezellig uit eten. Het restaurant is heel sfeervol ingericht, met oude klederdrachten aan de muur en allemaal potten en pannen. Het eten is heerlijk en keurig verzorgd. 

2 Bulgaarse stoofpotjes, 2 flessen rose ( neeeeeee, niet alle twee leeg gedronken,, 4 pannenkoekjes met chocolade en jam. En voor een prijs waar ik het niet voor kan koken. Een heel verschil met Griekenland.

We hebben ZO HEERLIJK gegeten dat we gelijk zeggen......morgen weer.

Woensdag 11 juli.

Camper gesopt, wat HEEL hard nodig was. Was gedraaid  en geluierd. 

Morgen gaan we weer rijden. Eerst nog een keer genieten van de Bugaarse keuken. Oma kookt, gewone Bulgaarse pot, zoals ze dat zeggen. Zalig !!!

We boffen wel want het heeft hier de afgelopen 3 weken aan een stuk door geregend. Gisteren werd het droog en vandaag was het 30 graden. Van die vochtige hitte. We krijgen dus wat we verdienen haha.

Donderdag 12 juli.

18 km. verderop moet een mooie rotsformatie zijn waar we willen gaan kijken .Door mooie groene natuur rijden we omhoog, de berg op. Als we er aankomen dan moeten we 1.50 euro betalen om daar te mogen parkeren. Maar alleen in Bulgaarse Lev. Dat hebben we niet. Ook moet je entreegeld betalen om het fort te mogen zien, maar ook hier alleen met Bulgaarse Lev, geen euro. Ze zijn dus goed ingesteld op toeristen....maar niet heus.

Een vriendelijk meisje vertelt ons dat we 10 meter verder vrij kunnen staan. En als we omhoog lopen we in ieder geval het uitzicht kunnen zien. Dat doen we dus. Via een ijzeren trap, waarvan het laatste stuk zonder leuning, komen we bovenop een plat stuk rots terecht waar we rond kunnen kijken. En dan achterstevoren  weer de trap af. Het zijn aparte rotsen, net alsof ze de blokken op elkaar gestapeld hebben.

Het was even leuk maar we gaan verder. Op naar Roemenie.

De grens is een tolbrug over de Donau. Er staan tientallen vrachtauto's te wachten in een lange rij. Wij kunnen zo doorrijden en zijn ook gauw klaar bij de grens. Ook aan de andere kant staat een lange rij vrachtauto's. Die zijn een dag zoet voor ze de grens over zijn.

We rijden over een slechte weg met aan beide kanten huizen. Heel oud, verveloos, verwaarloosd met af en toe een mooi huis ertussen. Je kan zien dat ze eens heel mooi geweest zijn. Nu is het allemaal oude glorie. Zonde.

Een paar kilometer verder slaan we af naar het Manasteriaklooster in Maklavit.

Daar mogen we vrij staan. Er loopt een wandelpad die naar de Donau schijnt te gaan dus gaan we gelijk Bikkel uitlaten en kijken. Na een half uur zweten en lopen komen we daar aan. Het is er mooi en Gerard is helemaal enthousiast. HIER gaan we staan, ik minder blij want er is geen schaduw hier. Maar we lopen terug naar de camper en rijden dan de 2 1/2 km. weer terug over het verharde zandpad.

 Iets verderop staat een grote boom in een bocht. Gerard rijdt daar naar toe en dan blijkt het toch een leuke plek te zijn omdat er een windje is EN schaduw van de boom.

Eerlijk is eerlijk........hij had gelijk. Het is een mooiere plaats als bij het klooster.

HOEWEL..........

Een poosje later stopt er een auto achter de camper. 

Grenspolitie.  Willen jullie hier blijven staan ? Hoe lang ? Waar komen jullie vandaan ?  Paspoortcontrole. Ze schrijven onze gegevens op en dan is het in orde. Geen enkel probleem als jullie hier willen blijven staan. Maar.......is het goed als we jullie ons telefoonnummer geven ? Mochten jullie verdachte dingen zien, willen jullie ons dan bellen ?   Uuuuhhhh...ja.

En als jullie ons nodig hebben dan kunnen jullie ons ook bellen....uuuhhhh..ja.

Maar jullie hoeven je geen zorgen te maken want we rijden regelmatig langs, dag en nacht en letten dan ook op jullie...Kijk.....daar worden wij vrolijk van, dat ze op ons letten. Verder is het hier niet gevaarlijk hoor, we kunnen gewoon blijven staan.

Ondanks dat het allemaal zandpaden zijn rijden er toch regelmatig auto's voorbij. Er komen ook een paar mensen een praatje maken, al begrijpen we ze niet. Als ze langs rijden dan stoppen ze regelmatig en zwaaien naar ons, stomverbaasd dat er een camper staat. De politie te water vaart voorbij evenals rondvaartboten en vrachtschepen, die platte boten.

We zitten hier echt geweldig. Voor ons de Donau om ons heen natuurgebied. Een ooievaar loopt vlak voor ons voorbij. We zien prachtige vogels. Hele scholen van aalscholvers, geweldig. Na een uur of 3 stopt er weer een auto achter ons.  Regiopolitie. 

Ah...Holland, okay. Hoe lang blijven jullie hier staan ? Geen probleem hoor. Waar komen jullie vandaan ? Griekenland ? Dat is een mooi land. Nou, zeg ik, Roemenie ook. Roemenie is mooi maar de mensen zijn moeilijk zegt de politie en hij wijst om zich heen naar al het restafval dat verspreidt ligt. Dat is ook zonde, want het is hier een prachtig gebied. Weer paspoortcontrole. Nee hoor, het is niet gevaarlijk om hier te staan. We letten op jullie.

Bang zijn we niet. Wel voorzichtig.

We hebben een honkbalknuppel in de camper en ALS er wat is 's nachts dan blaft Bikkel ons wel wakker. Die slaat aan bij onraad. 

's Nachts horen we idd. om de zoveel tijd een auto zachtjes langs de camper rijden. Dat zijn onze beschermengelen haha.

Vrijdag 13 juli.

 Het is zwaarbewolkt als we opstaan en het ziet er naar uit dat het gaat regenen. Dus gauw alles opruimen en terug rijden naar het klooster. Het begint idd. te regenen en dat kan je op verharde zandpaden vol kuilen niet hebben want dan sta je vast.

Na het ontbijt gaan we rijden. 370 km. 

We gaan naar huis. Geen omwegen meer, gewoon richting Schaijk. Opeens hebben we alletwee het gevoel van, het is mooi geweest. We hebben zoveel moois gezien en zoveel gereden, het is goed zo. Op naar Schaijk, al duurt dat nog wel even.

Het is druk op de weg, heel veel vrachtverkeer. Waarschijnlijk is dit een van de hoofdwegen en zijn er weinig andere. Zijn we niet meer gewend.

We rijden door heel veel dorpjes.Oud en verwaarloosd. Het is echt armoe hier. Kleding van heel lang geleden, fietsen die op instorten staan. Veel ouwe wijfies die in het zwart gekleed zijn en helemaal krom lopen. We rijden door veel landbouwgebied, Heeeeeeeelllllllll  veel velden met zonnebloemen. Stuk door de bergen wat erg mooi is. Dit is ook niet het mooiste gedeelte van Roemenie,maar we krijgen wel een indruk van het land.  Het leeft hier wel. Je ziet veel mensen op straat. Was Bulgarije somber en luguber, hier, ondanks de armoede absoluut niet. 

We stoppen in Hodros  Bodrog bij het Sfanta Monistire klooster. Daar mogen we op het parkeerterrein staan. Campings of camperplaatsen kennen ze in dit deel van Roemenie helemaal niet, dus fijn dat het hier mag.

Het is een mooie Orthodox klooster met een prachtige oude kerk vol fresco's. Het ligt in een tuin vol geurende mooie bloemen. 

Om half 6 begint er een dienst. Op de parkeerplaats hangen ook luidsprekers dus we genieten gratis mee. Het duurt tot over half 8. Er komen langzamerhand steeds meer auto's aanrijden en vanaf 22.u helemaal. Wat gebeurt hier joh. 

Om 23.30u begint er weer een dienst. En een volk dat er naar toe komt, ongelooflijk. De hele parkeerplaats staat vol. Gerard gaat eerst kijken en ik volg later. Het is indrukwekkend om te zien. 5 priesters verzorgen de dienst. Ze zingen en praten dik 2 uur lang achter elkaar, om de beurt of tezamen. De dienst wordt gehouden op het binnenplein van het klooster. Jonge mensen, oude mensen iedereen doet mee. Het lijkt wel alsof ze in tranche zijn. Ze slaan heel veel kruistekens, knielen op de straattegels.Geregeld maken de priesters hun,,poncho,, wijdt en dan komen de mensen naar hun toe om met elkaar het kleed aan te raken. Als ze er niet meer bij kunnen dan slaan ze de armen om elkaar heen. Heel mooi om te zien. Als ze weggaan dan kussen ze de kruisbeelden die buiten staan ook en slaan 3 kruistekens. Mooi om een keer meegemaakt te hebben, al zijn we niet de hele dienst gebleven.

Om bijna 2u is de rust weergekeerd. De volgende ochtend om half 8 begint de klok te luiden en ja hoor.......om 8u. gaat de dienst weer beginnen, ook weer via de luidsprekers. Als we om half 10 weg rijden dan zijn ze nog vrolijk bezig. Wij hebben genoeg gehoord. Op naar Boedapest.